Wydawać by się mogło dla zewnętrznego obserwatora, że kolejne działania miejscowych animatorów kultury jest bezsensowne, pozbawione wszelkiej logiki. Bo oto w jednej dzielnicy powstaje już trzecia placówka kultury. Klub śrubka, klub na ul. Sporyskiej funkcjonujące w strukturze Miejskiego Centrum Kultury oraz Klub Parafialny w Sporyszu. Wygenerowanie kolejnej placówki kultury winno wywoływać we mnie, w animatorze kultury zjawiska radości i nadziei na pozytywne przemiany w środowisku dzielnicy Sporysz.
Jednakże nic z tego. Zjawisko powstawania coraz to nowych ofert aktywności kulturalnej mieszkańców Żywca wcale nie świadczy o wysokim poziomie oferowanych działań. Wynika to jednak z chęci zaistnienia w mglistym pejzażu prowincjonalnych marzeń kulturalnych. Przez lata doświadczałem różnych eksperymentów i prób degradacji mojej zawodowej działalności. Zawsze w uzasadnieniu takich inicjatyw czytałem o trosce i dbałości o kulturalny poziom życia mieszkańców. Eksperymentów było wiele, ale jakby żaden nie uzyskał na dłuższą metę społecznego przyzwolenia. Efemerydy o konotacjach politycznych różnego pochodzenia pojawiały się i znikały pochłaniając każdorazowo środki finansowe „na kulturę”. Klub "śrubka" zawsze pozostawał na marginesie zainteresowań tychże kreatorów. Chcąc wykazywać twórczą czy edukacyjną aktywność w Klubie „śrubka”, oprócz konieczności przedstawienia oryginalnego i trwałego pomysłu trzeba podejmować stałą dyskusję o swej aktywności. Nie można w żadnym przypadku usiąść na laurach stanowiąc jedynie klakę dla przychylnych decydentów. Trzeba po prostu służyć drugiemu człowiekowi. W myśl hasła zapewne pochodzącego z nieodległych, ale byłych czasów, „nie matura, lecz chęć szczera, zrobi z Ciebie oficera”. Wzory, stereotypy pozostały, chociaż obecnie nie o maturze a o dyplomie ukończenia wyższej „edukatorni” się wspomina. Jakby nie próbować dookreślać mentalności naszych współczesnych zawsze potykamy się o rafy myślowe często przypominające mi śmieszności zaprzeszłych czasów. Chęć odegrania się, pokazania własnej wyższości, zdominowania obszaru intelektualnych uniesień to najczęstsze motywy opisanej aktywności. Zapominamy o podstawowej zasadzie funkcjonowania kultury jako otwartego dialogu pomiędzy twórcą, dziełem sztuki a odbiorcą. Trzeba uświadomić sobie doświadczenia historyczne, które przypominają nam, że narzucając jakąkolwiek doktrynę, kreując jedyne i słuszne sposoby percepcji kultury i sztuki, organizator tejże przestrzeni twórczej stanie się ofiarą katastrofy intelektualnej.
Nie chcę zagłębiać się w merytoryczną strukturę tak pojmowanego procesu kreacji kultury. Zastanawiają mnie jednak kolejne naiwne, sięgające amatorszczyzny poczynania twórców kolejnych inicjatyw. W rejonie Sporysza powstawały kolejne projekty uruchomienia innych placówek kultury w Kolebach czy w Kocurowie. Dla animatora kultury byłoby to optymistyczne zjawisko społeczne, gdyby wszystkie one nie wynikały z inspiracji politycznych a były wynikiem analizy socjologicznej. Po pierwsze wszelkie działania społeczno – kulturalne powinny być osadzone w realiach społecznych potrzeb, rozbudzanych i kreowanych na przestrzeni wielu lat. Po drugie, na każde merytoryczne działanie w kulturze należy przeznaczać określone, stałe środki finansowe, których w Żywcu nie ma w nadmiarze, a o stabilizacji w tym układzie formalno-prawnym trudno wspominać. I najważniejsze zadanie w tym zakresie, to współpraca z wykształconymi, merytorycznie przygotowanymi animatorami kultury. Zapewniam, że w każdym, nawet najbardziej błahym przypadku nie wystarczą szczere chęci.
Reasumując przedstawione przypadki, chciałbym stwierdzić, że po raz kolejny mam do czynienia z próbą degradacji oferty Klubu ”śrubka”. Sposób jakoby bardziej cywilizowany. W tym przypadku, nawet najbardziej uświęconym, bez merytorycznej aktywności kreatorów kultury nigdy ilość nie przejdzie w jakość. Nawet wyciągając wnioski z zaprzeszłych doświadczeń brygad pracy socjalistycznej.
|
ostatnio dodana
